Lid geworden op: do jul 21, 2011 3:38 pm
Berichten: 9579
|
Waar te lezen staat:
‘Kinderen maken zelf wel uit of ze iets leuk vinden’
Interview | Oké, het is een bijzonder jaar voor Adriaan van Toor.
Zijn autobiografie verschijnt, met een tentoonstelling viert hij het 40-jarig jubileum van Bassie en Adriaan en in oktober wordt hij 75.
Maar voor verslaggever Jasper Monster (27) is het vooral een buitenkansje om zijn jeugdheld te ontmoeten.
,,Ik heb eigenlijk een hekel aan het circus.’’ Nog geen vijf minuten ben ik binnen bij Aad ‘Adriaan’ Van Toor, de bekendste acrobaat van Nederland en tegelijkertijd mijn jeugdheld.
De avonturen die hij samen beleefde met zijn broer Bas, beter bekend als clown Bassie, heb ik tientallen keren gezien.
Alle videobanden en dvd’s met de tv-series staan op een prominente plek in mijn kast, de cd’s met liedjes heb ik grijsgedraaid.
En hoewel het tweetal de laatste jaren van hun carrière exotischere plekken uitzocht dan het plaatselijke circus, schrikt het kleine jongetje in mij toch.
Hoe kan de man die in mijn beleving nooit iets anders draagt dan zijn blauwe acrobatenblouse, heel zijn leven in een caravan woont en een clown heeft als beste vriend een hekel hebben aan het circus?
Al snel volgt een geruststellende nuance. ,,Het circus was gewoon niet mijn ding. Het maken van theater, muziek en televisie, daar heb ik altijd voor geleefd.
En dan niet voor de bekendheid en het in de belangstelling staan, dat vond ik steeds minder leuk. Het applaus en de waardering, in welke vorm dan ook, daar deed ik het allemaal voor.”
Ik betrap mezelf erop dat ik blij ben dat hij dit zegt en dat ik hem nog geloof ook.
Schijtlolligheden
Want toen ik werd gevraagd Adriaan te interviewen, had ik maar één angst: een verbitterde man aantreffen die spijt heeft van zijn schijtlolligheden en wijsheden waarmee ik familieleden, vrienden en collega’s al zo lang lastigval.
Maar daar blijkt al snel geen sprake van te zijn. Niet dat het appartement in Vlaardingen volhangt met foto’s van het duo.
Al loopt iedere bezoeker wel langs een foto met Bassie, Adriaan en hond Lara (uiteraard ook de naam van mijn hond) die vaak in de series meespeelde.
Het is vooral het enthousiasme waarmee hij over zijn carrière en de waardering praat.
Dan komen er halverwege een van de vele herinneringen plotseling excuses. ,,Sorry als ik misschien niet zo goed te verstaan ben.”
Na de verontschuldiging doet hij plotseling zijn mond open om zijn bezoek nog extra te overtuigen. ,,Kijk, de helft van mijn tong is weg.”
Gevolg van de kanker in zijn speekselklier die in 2003 werd ontdekt. Lange tijd was het onzeker of Van Toor er überhaupt bovenop zou komen, maar drieënhalf jaar later werd hij volledig schoon verklaard.
,,Buiten het litteken in mijn nek ben ik er alleen maar beter van geworden en de schoonheidsprijs won ik toch al nooit, dus zo erg is dat ook niet.
Maar ik ben veel positiever in het leven gaan staan. Veel meer gaan genieten van alle mooie dingen.”
Autobiografie
Als de vorige week verschenen autobiografie Moe, ik kan een salto ter sprake komt, haalt Van Toor vol trots zijn iPhone uit zijn zak en opent hij zijn mailbox.
Terwijl ik nog verbaasd ben over de snelheid waarmee hij alle technische handelingen uitvoert, duwt hij met een grote glimlach op zijn gezicht de telefoon in mijn handen.
,,Kijk eens hoe mooi, allemaal van de afgelopen dagen.” Het zijn tientallen reacties van lezers die het boek, ruim 500 pagina’s dik, al hebben uitgelezen.
,,Zo leuk. Deze meneer schreef bijvoorbeeld dat hij nog nooit een boek heeft uitgelezen, maar nu al klaar is met mijn biografie. Dat is toch mooi. Daarom ben ik ook gaan schrijven.
Zodat de fans antwoorden krijgen op alle vragen die ze nog hebben. Hartverwarmende reacties krijg ik tijdens de signeersessies, heel veel enthousiaste mensen van alle leeftijden.”
Zijn vrouw Ina kijkt op van haar tablet en knikt instemmend. ,,Jong, oud, we hebben alles voorbij zien komen. Iedereen met een eigen verhaal en andere herinneringen aan Aad.”
Terwijl het echtpaar verder herinneringen ophaalt aan de anekdotes van de fans van weleer, komt de vraag in mij op die al zo vaak aan mij is gesteld en die ik ook geregeld aan mezelf heb gesteld: wat is nou de kracht van de avonturen?
Voor mijzelf is het de combinatie tussen (zeer) flauwe humor, het filmen op herkenbare en aansprekende plekken en de educatieve saus die er overheen is gesmeerd.
Want of het nu mijn eindexamen aardrijkskunde was of een televisiequiz, er komt altijd wel iets terug uit de avonturen.
Vanwege mijn voorliefde voor antihelden had ik altijd al een voorkeur voor Adriaan en toen ik ontdekte dat hij ook nog eens alles zelf had geschreven, gemonteerd en geregisseerd, was ik helemaal om.
Geen middenweg
En ik ben niet de enige met liefde voor het duo. De Belgische buren in de tent naast mij op een festival of de sheriff die ik tegenkom tijdens carnaval, als Bassie en Adriaan ter sprake komen is het altijd een feest van herkenning.
Alleen kan de stemming op zo’n feest wel snel omslaan. Want er lijkt wel geen middenweg te zijn: of je bent fan zoals ik, of je hebt echt een enorme hekel aan het tweetal.
Mijn moeder valt bijvoorbeeld in die laatste categorie, al zou dat best eens mijn schuld kunnen zijn.
Toen ik een jaar of 14 was en tijdens een snikhete dag op de Italiaanse camping voorstelde in plaats van het zwembad het dorpje te bezoeken waar Bassie en Adriaan een keer waren geweest, stond ze bepaald niet te springen.
Ik won de strijd en na anderhalf uur (stiekem iets langer dan het half uurtje rijden dat ik had beloofd) stak ik net als Adriaan mijn hand in de mond van een Italiaans beeld.
Zusje maakte een foto, moeder klaagde dat het toch wel erg kinderachtig was en vroeg zich af wie er nou uren gaat rijden voor zo’n foto.
Op dat moment kwamen er twee jongens van een jaar of 20 aangelopen. Zodra ze ons Nederlands hoorden praten, begonnen ze keihard te lachen.
Ze hadden hun drinkvakantie aan de kust een dagje onderbroken om ook met het beeld op de foto te kunnen.
Van Toor lacht als hij de anekdote hoort, maar knikt vooral instemmend. ,,Dit heb ik ook een aantal keer meegemaakt.
Dan waren wij op vakantie in Amerika, om nog een keer een paar plekken te bezoeken waar we ooit hadden gefilmd.
Maak je een foto, tikt er ineens iemand op je schouder: hé Adriaan, jij hier? Wij zijn hier omdat jullie hier zijn geweest.”
Hoe verklaart hij zelf dat succes en die aandacht, ruim twintig jaar na het verschijnen van de laatste aflevering? ,,Ik heb kinderen altijd benaderd als volwassenen, op een serieuze manier.
Kinderen maken zelf wel uit of ze iets leuk vinden, dat hoef ik niet voor ze te doen. Het stempel van een educatief programma heb ik nooit willen hebben, maar ik wilde kinderen wel wat leren.
En ik had een duidelijke grens. Geen geweld, geen schunnige dingen. Daar had mijn broer nog wel eens moeite mee, maar dat was mijn basis.”
Ruzie
Niet alleen de gemiddelde Nederlander heeft een haat-liefde verhouding met de twee broers uit Vlaardingen. Ook onderling zouden er al jaren spanningen zijn tussen Bassie en Adriaan.
Volgens Van Toor zijn die verhalen echt de grootste onzin. ,,Dat is vijftien jaar geleden tijdens mijn ziekte in de wereld gekomen. Ik belde de avond dat ik hoorde dat ik zo ziek was met een journalist.
Die vroeg: ‘Ik neem aan dat je veel steun krijgt van je broer? Zonder na te denken gaf ik toen antwoord: ‘Nou dat valt wel mee, ik heb er net nog bonje met hem over gehad.’
Een dag later stond er in de krant dat wij knallende ruzie hadden.”
Voor het eerst deze middag verdwijnt de vriendelijke glimlach van zijn gezicht. ,,We skypen, bellen, appen, we spreken elkaar vier keer per dag.
Tuurlijk hebben we vaak ruzies, maar daar zijn we broers voor. Meer is het niet, echt niet, nooit geweest ook.
Ik schrok me ook rot toen ik hoorde dat hij zo ziek was, ik ben meteen naar Nederland gekomen.”
Ruzie of niet, het verschil tussen de broers blijft fascinerend. Over Bassie gaan al jaren vervelende verhalen rond: nare man, geldwolf, kinderhater.
Tegelijkertijd blijft hij kermissen in Nederland aflopen en is hij niet uit de roddelbladen weg te slaan.
Adriaan woont al 25 jaar in Spanje, staat niet of nauwelijks in de spotlights en is al helemaal niet de hoofdpersoon in negatieve verhalen – buiten een akkefietje over geld met wat acteurs uit de serie.
Hoe is dat verschil te verklaren? ,,Bas is een artiest, die wil altijd in de belangstelling staan. Dat hoeft voor mij helemaal niet.
En tuurlijk vind ik het ook wel eens minder leuk als ik op de foto moet, maar dan blijf ik lekker een dagje binnen. Bas gaat dan alsnog naar buiten en dan krijg je dit soort verhalen.
En het heeft ook te maken met persoonlijkheid. Hij zegt alles en gaat dan pas nadenken. Ik doe het liever andersom.”
Zonder wimpers
Van Toor springt opeens op als de tentoonstelling over Bassie en Adriaan, die vanaf vandaag geopend is voor het publiek, ter sprake komt.
,,Ik heb nu al lang genoeg gepraat, zal ik je de tentoonstelling laten zien?” Een aanbod dat ik niet kan weigeren.
Met de auto (zonder wimpers op de koplampen) rijden we naar Theater Flamingo.
Terwijl ik langs de vitrines met rekwisieten loop en de anekdotes over mij uit worden gestort, gaan mijn gedachten terug naar al de uren die ik voor de televisie heb gezeten.
Buiten merk ik dat ik niet de enige ben bij wie de gedachten zijn afgedwaald. ,,Als ik hier zo rondloop, ben ik trots op wat we allemaal bereikt hebben.
En dan denk ik ook terug aan de periode net na mijn ziekte. Ik kon niet praten en alles wat ik at smaakte naar blubber. Dan is dit wel heel mooi.”
|
|
Registreer
Aanmelden
V&A
Zoek
