'Circus en theater blijven altijd verliefd'
LEUVEN - Interview DANNY RONALDO (CIRCUS RONALDO)
Het Brusselse theatergezelschap Leporello duikt in 'Minnevozen' in baljurken en protserige kniebroeken. Mee in het gelid staat circusartiest Danny Ronaldo.
Wat u en ik liefde noemen, heet in het theaterstuk Minnevozen 'maximum mambula!'. Ronaldo, opgedirkt in het geruite kostuum van de Arlequino uit de oude Italiaanse commedia dell'arte, spreekt het uit met ogen als schotelantennes en een mond die een hete aardappel uitspuwt.
Het is maar een van de vele taal- en visuele spelletjes die regisseur Dirk Opstaele loslaat op de Fransman Marivaux. Diens vroege stuk Arlequin poli par l'amour (1720) heeft een plotje van niks, maar net daar is Leporello goed in. Met zang, mime, een vleugje live-barokmuziek en technisch hoogstaande klunzigheid huppen Ronaldo en co. heen en weer tussen Arlequino's lust naar een mooie dienstmaagd en de jaloezie van haar dame en de butler.
Tot drie jaar geleden had de ene helft van Circus Ronaldo nog nooit van Leporello gehoord.
Danny Ronaldo: 'Dirk Opstaele kwam eens naar ons kijken en nodigde mij uit naar een van zijn producties. We bleken een grote interesse te delen voor het simpele plezier van de commedia dell'
arte. Zo rijpte het idee voor deze Marivaux.'
'Oorspronkelijk zaten er in Minnevozen meer circuselementen, maar die zijn er stelselmatig uitgezuiverd. Toch voel ik me bijna als een vis in het water. Voor praten op scène had ik eerst grote schroom. Bij Circus Ronaldo spelen we altijd non-verbaal. Maar het is goed om ook eens je zwakheden aan te pakken, anders blijf je ter plaatse trappelen. Tegelijk tref ik hier acteurs die blijven zoeken naar perfectie, zoals de grote clowns.'
Zijn kostuumkomedies niet hopeloos uit de tijd?
'Het is juist tof om terug te grijpen naar iets wat niet hedendaags is. Een van de leuke kronkels van theater vind ik altijd die directe link met de maatschappij van vandaag. Dat gaat zelden erg diep, terwijl dit soort oude stukken de mensen nog steeds doen lachen omdat onze eeuwige menselijke zwakheden er zo sterk onder zitten. Je kan met computers veel oplossen, maar liefde en machtsspel zullen altijd een probleem blijven. Marivauxs verhaaltjes zijn ook maar een laddertje. Het gaat om hoe je erop klimt. Alles blijft open voor de comedian. Ook als toeschouwer moet je niet te veel gaan ontcijferen, je kan meteen voelen. Net als in circus.'
Terwijl u als circusartiest in het theater speelt, lanceert Het Paleis dit weekend de zoveelste theaterproductie over een familiecircus. Wat zoeken circus en theater de laatste jaren toch bij elkaar?
'Dat is niet moeilijk: ze zijn vroeger altijd één geweest. Acteurs speelden, dialogeerden, entertainden, deden trucs. Pas bij het ontstaan van de comédie française in de zeventiende eeuw gingen ze zich plots schamen voor die 'onnozele kunstjes' en werd theater 'hogere kunst'. Ik heb dat in onze lange familietraditie van podiumartiesten ook gezien. Mijn betovergrootvader ging ineens niet meer op kermissen staan, hij wou niks meer te maken hebben met die “charlatans,. Maar theater en circus zullen elkaar altijd blijven aantrekken, als man en vrouw. Wat ooit gescheiden raakte, wordt altijd weer verliefd.'
U juicht die toenadering tussen circus en theater dus toe?
'Er schuilt één gevaar in die tendens. Veel theaterproducties gaan over circus, terwijl ik vind dat ze het dan ook moeten zijn. Vaak voel je niet de fond van echt circus: dat je binnenkomt en meteen opgezogen wordt door de magie van die tent. Circus is het leven laten voelen, waar alles is vastgeroest in geplogenheden omdat de mens een gewoontedier is. Circus toont een andere wereld, doet iets bewegen. Dat hoop ik dat we met Minnevozen ook kunnen bereiken. Dit stuk in een tent spelen ware nog beter geweest.'
Vanavond première in de Leuvense Stadschouwburg (016-20.30.20), daarna op reis tot 24 april.
www.leporello.be
Registreer
Aanmelden
V&A
Zoek
