Gisteren in de Volkskrant. Op pagina V4 de wekelijkse column van Nico Dijksma, dit keer over 'het circus'.
Wordt maar niet direct al blij, want erg positief is het allemaal niet. Kennelijk is er veel moois in de loop der jaren aan zijn aandacht ontsnapt.....
Dat geeft hij onmiddellijk al toe in de onderkop: Het circus haalt weinig warme herinneringen boven.
De kop in de krant is overigens: Paukenslag
Oorspronkelijk bedacht hij een veel langere (zie onder) maar die paste uiteraard niet boven de colomn van twee kolommen breed.....
Hier zijn volledige relaas. Met onderstaande foto op de site, geen foto in de krant.
Circus voelt als een gepimpte buurtvoorstelling
Door: Nico Dijkshoorn 15 september 2015, 21:00
Het circus. Dit is wat ik mij ervan herinner: eerst moest je op Nieuwjaarsdag vier uur lang naar skiën kijken en mocht je niks tegen je vader zeggen, omdat die pas om half vier 's nachts het huis was ingedragen, na een vuurwerkgevecht met het Chinees restaurant aan de overkant van de straat.
Na het springen van de grote schans - wat ik toen op een of andere manier al vreselijk geil vond klinken - was er meestal een herhaling van het Nieuwjaarscircus. Ik herinner mij geen wilde dieren. Wel een man die zestien bordjes op stokjes liet draaien en dat mijn moeder elk jaar zei: 'Kijk, ik in de keuken.'
Bij het woord circus begint mijn bloed dus niet meteen wild te stromen. Het zit voor mij in het rijtje: schooltandarts, een hamer onder je knie en je amandelen laten knippen. Het overkwam je, omdat je jong was. Volwassenen rommelden ook maar wat aan, maar daar kwam je veel later pas achter.
Toch moet ik, door de permanente herhaling op Nieuwsjaarsdag, zijn gaan denken dat circus bij je opvoeding hoort. Toen mijn kinderen 6 en 8 jaar oud waren, nam ik ze mee naar Circus Renz. De tent stond in Haarlem. Ik sluit niet uit dat Joost Zwagerman die voorstelling ook heeft bijgewoond.
Bij het betreden van de tent moesten alle bezoekers eerst langs twee gipsen beelden van omgekomen Renz-mensen. Het was als eerbetoon bedoeld. Ik vond dat marketingtechnisch een rare beslissing, om de mensen die je circus bezoeken te laten staren naar twee ex-werknemers die in een slecht geventileerde caravan boven op elkaar zijn gevonden. Dat was niet helemaal mijn idee van een gezellig middagje uit, moeten loeren naar de gipshoofden van twee dode circusmensen.
Mijn kinderen vroegen naar wie ze keken. Ik zei dat het twee clowns waren om wie niemand lachte. Ik lichtte dat toe. 'Die clowns sloegen elkaar met een makreel op het hoofd en dat was het wel zo'n beetje. Als niemand lachte dan gaven die clowns de schuld aan het publiek. Een van die clowns heeft geroepen: 'Kunnen wij er wat aan doen dat jullie een lelijk wijf hebben.' Daarna hebben ze ze in gips gegoten.'
Er viel die middag helaas niemand uit de nok van de tent. Veel mensen ontkennen het, maar de charme van een circusact zit hem toch in het eventueel mislukken. De zachte plof in het zand van een man in een strak terlenkabroekje vergeet je nooit meer, terwijl je je dat gedraai en gedoe in de lucht niet herinnert.
Kortom, de dood hing een avond lang vlak onder het verweerde tentdoek. Het voelde, hoe moet ik het zeggen, als een gepimpte buurtvoorstelling. Dat je 2 gulden betaalde en de buurman van nummer 26 iets met een eend zag doen. Ook bij Circus Renz kreeg ik dat gevoel. Het kassameisje bleek drie kwartier later ook achterwaarts op een paard te kunnen zitten en de man die ons naar onze plaatsen had gebracht, kon iets met zes balletjes.
Ontluisterend was het. Je keek, dwars door dat flinterdunne laagje glamour, het rottende circusleven recht in het gezicht.
Op één uitzondering na: het echte orkest. Prachtig. De drummer die geconcentreerd keek wanneer de clown door een stoel viel en dan, precies goed: BOEMMMM PATSS, PAUKENSLAG.
Hij zal toch niet stiekem hermanrenzorkestfan zijn?