Circuswereld Forum

Gisteravond spraken Henk van der Meijden en zijn vrouw Monica Strotmann in de talkshow Op 1 over het ongeluk met het acrobatische duo Sky Angels, waarbij op 3 januari de Oezbeekse Kristina Vorobeva ernstig gewond raakte tijdens het Wereldkerstcircus in Carré. De verwachting is gelukkig dat Kristina weer mobiel wordt en zal kunnen lopen, al kan het revalidatie proces een jaar duren. Voor een atleet, waar je deze dame gerust onder mag scharen, wellicht korter. In een opgenomen videoboodschap liet Kristina weten momenteel een moeilijke tijd door te maken. Zij bedankte vanuit haar ziekenhuisbed de Nederlanders die hun medeleven hebben getoond, wat haar goed had gedaan. Vanuit de circuswereld zelf had zij alleen al 1000 beterschapswensen gekregen, wat wel aangeeft hoe groot de loyaliteit is in die kringen. Haar wederhelft Rustem was ook aanwezig in de studio en lichtte toe zich ervan bewust te zijn dat zij zich op glad ijs bevinden met hun act. Beide blijken over een inmense veerkracht te beschikken aangezien zij nu al de hoop uitspreken om na haar herstel weer terug te keren in de piste. Wanneer je bereid bent een jaar lang elke dag te oefenen om alleen het element uit te kunnen voeren waarbij het stel met mondstuk in naast elkaar zweeft, is dat wel weer verklaarbaar en in lijn van. Al met al is wel duidelijk dat zij bewust kiezen voor een way of life met de zekerheid niet het risico te lopen om roemloos ten onder te gaan. Ander interessant feitje tot slot is dat het duo deze act al 2500 keer opgevoerd heeft, waarvan vorig jaar 500 keer in het Friedrichstadt-Palast in Berlijn.

De uitzending is terug te kijken, met als kritiekpunt mijnerzijds op de show dat Rustem op het moment van bespreken natuurlijk aan tafel had moeten zitten en niet aan de zijkant:

https://www.npostart.nl/henk-van-der-me ... V_15917486

Wat de laatste opmerking betreft: vaak is dat de keus van de persoon in kwestie.
Met een extra handicap als een taalbarrière kan ik me dat wel voorstellen.

Dat zou een verzachtende omstandigheid kunnen zijn, mits voorafgaand aan die keuze alles geprobeerd is om de acrobaat welkom te laten voelen. Een beetje empatisch opnameleider moet m.i. daartoe in staat worden geacht. Een taalbarrière hoeft dat niet in de weg te staan. Gewoon non verbaal. Het lijkt mij toe dat de kijker het boeiender vindt wat één van beide hoofdrolspelers te melden heeft over het voorval, dan de producent. In de juiste gemoedstoestand gebracht, had de acrobaat beter zijn verhaal kunnen doen. Zittend aan tafel had Henk van der Meijden bovendien dan zelf even een arm om Rustem heen kunnen slaan. Ik vond het buitengewoon sneu om hem als lijdend voorwerp aan de zijlijn te zien zitten.

Kristina liet afgelopen nacht van zich horen op Facebook. Een fijn bericht en daarbij tevens liefdevolle foto's met twee bijzonder krachtige jonge lui die de toekomst weer hoopvol tegemoet zien!







Voorts vanmiddag in het Parlool laat Monica Strotmann onder meer weten dat Kristina voorzichtig haar eerste stapjes heeft kunnen zetten:

Circusartiest naar revalidatiecentrum: ‘Alle hoop dat het goed komt’

Het gaat steeds beter met de circusartiest die begin januari tijdens een show van het Wereldkerstcircus zo’n tien meter naar beneden viel. De van oorsprong Oezbeekse Kristina Vorobeva heeft het ziekenhuis maandag verruild voor een revalidatiecentrum.

Dat vertelt Monica Strotmann van Stardust Holding, de producent van het Wereldkerstcircus. “Het gaat goed met haar. Ze heeft zelfs al een paar stapjes gezet. Als het in dit tempo doorgaat, dan hebben we hoop dat het helemaal goed komt.”

Vorobeva viel samen met haar collega en man Rustem Osmanov naar beneden tijdens een show in Carré. De twee, die als de zogeheten Sky Angels een trapeze-act uitvoerden, maakten een val van ongeveer tien meter. Oorzaak bleek een afgebroken tand van Osmanov, waardoor hij geen grip meer had op het bitje waarmee hij de schommel van Vorobeva vasthield.

Osmanov liep een hersenschudding op en was in shock, maar had geen botbreuken of inwendige bloedingen. Hij is inmiddels helemaal hersteld, al loopt hij nog wel bij een tandarts.

Zijn partner, Vorobeva, was er slechter aan toe. De trapeze-artiest moest twee keer worden geopereerd aan haar nek en ruggengraat, waarbij een wervelschijf werd verwijderd en een titanium plaat werd geplaatst. Na de operaties voelde ze haar benen nog steeds niet, zo liet ze een paar dagen na het ongeluk op Facebook weten.

Hoop op terugkeer
Inmiddels gaat het steeds beter met Vorobeva. Zelfs een volledig herstel wordt niet uitgesloten. “We kunnen niet in de toekomst kijken, maar de prognoses zijn goed,” zegt producent Strotmann. De komende weken revalideert de artiest in Amsterdam, daarna hoopt ze te vertrekken naar haar woonplaats Berlijn.

De moeder van de trapeze-artiest is overgekomen en haar man wijkt geen moment van haar zijde. “Hij is dag en nacht bij haar geweest,” vertelt Strotmann. De twee, die in 2017 de prestigieuze Gouden Clown in de wacht sleepten, hopen ooit in het circus terug te keren. Wanneer dat zou zijn, valt nog niet te zeggen.

Eerst wacht de circusartiest een intensief revalidatietraject. Dat begon al in ziekenhuis AMC. Stapje voor stapje boekt ze vooruitgang. “Het gaat om herhaling,” zegt Strotmann. “Oefening baart kunst, is niet voor niets de uitspraak.”

Erg goed nieuws dus! Dacht al: wat duurt het lang voor we weer iets horen!
Maar ja, wanneer nieuws niet meer al te spectaculair is verslapt vaak de aandacht....
Maar dan ken je Lodewijk nog niet! Goed bezig man!

Leuke foto's van het stel, samen met hun WOOF!
Ja, ze hebben duidelijk veel met dieren! Zij met name!

Het bovenstaande Parool-verhaal vindt u hier, met andere foto's: https://www.parool.nl/amsterdam/circusa ... ~bacb54c7/

Onze eigen vertrouwde HEMA blijkt Kristina geholpen te hebben aan deze damespyjama, waarop de Hond Takkie staat afgebeeld. Bekend uit de verhalen van Jip en Janneke. Een alternatief bieden dat beter aansluit op de behoefte van een circusartieste die in een langdurig genezingsproces verkeert, zal aan het onmogelijke grenzen.

Goed nieuws wordt door de media nog wel eens aan voorbijgegaan inderdaad, maar hulde aan de Telegraaf die wederom afging op de Sky Angels in het revalidatiecentrum in Amsterdam om vanavond met een uitgebreid interview uit te pakken. Wetende dat Rustem sinds het ongeval geen moment van haar zijde is geweken en zijn slotwoorden lezende: "Ik zet mijn vrouw op haar benen en ik houd haar net zo lang vast tot ze niet meer valt," ook nog eens een true love story!

Acrobate verbaast artsen na horrorval in Carré: ’Dankzij man beweeg ik m’n benen

Acrobatenkoppel KRISTINA VOROBEVA en RUSTEM OSMANOV overleefden begin januari, in de piste van Carré, ternauwernood een val van tien meter. De artsen waren somber over het lot van Kristina en voorspelden dat ze nooit meer zou kunnen lopen. Maar de Russische wereldster is vechtlustig: „Ik wil mijn carrière absoluut niet zo beëindigen!”

De Russische topacrobaten RUSTEM OSMANOV (32) en zijn vrouw KRISTINA VOROBEVA (31), die samen optreden als de SKY ANGELS, verbeelden de romantiek van het circus. Als artiestenduo, maar ook als innige geliefden reizen ze samen de wereld rond. Geen nok was te hoog voor het zwevende echtpaar en hun adembenemende, maar ook riskante kunsten aan de strapaten, die ze met hun handen – en soms ook alleen met hun tanden – vasthouden. Een act waarmee ze in 2017 de Gouden Clown – de Oscar voor circusartiesten – van het internationale festival in Monte Carlo wonnen.

Noodlot

Op 3 januari, tijdens een optreden voor het Wereldkerstcircus in Koninklijk Theater Carré, sloeg het noodlot toe. Op een hoogte van tien meter brak een tand van Rustem en raakte zijn bitje los, waardoor hij de grip verloor. Het touw waaraan Kristina op dat moment hing, raakte los. Het stel viel vervolgens, zonder vangnet, naar beneden... Aan de rand van de ring landde Rustem bovenop zijn vrouw. Kristina probeert de herinneringen aan hun ’doodsmak’ zo veel mogelijk te verdringen. „Ik doe er alles aan om het te vergeten”, vertelt ze in gesprek met De Telegraaf.
„Het is mentaal zwaar om dat moment terug te halen, je zit op de grens van leven en dood. Ze zeggen altijd dat je hele leven als een film aan je voorbij trekt, maar dat is niet zo. Het gaat allemaal bliksemsnel. Ik kan me nog twee microseconden voor de geest halen. Je moet je voorstellen dat de zwaartekracht tijdens zo’n act voortdurend aan je trekt. Op een gegeven moment merkte ik dat ik de strijd tegen de zwaartekracht verloor.” Geëmotioneerd: „Als ik eraan terugdenk, het was verschrikkelijk... Het enige wat ik nog weet, is dat ik wakker werd op de grond en mijn benen niet meer voelde. Ik dacht toen nog dat ik mijn benen had gebroken. Met alle kracht die ik in me had, heb ik vervolgens de hand van mijn man vastgepakt. Zo hebben we samen op de grond gelegen totdat de ambulance kwam.”

Operaties

Kristina werd met gillende sirenes naar het AMC vervoerd en moest vanwege een verschoven nekwervel een dubbele operatie aan haar nek en haar ruggengraat ondergaan. Er werd een wervelschijf verwijderd en een titanium plaat geplaatst. Haar man kwam er wonder boven wonder met een hersenschudding van af. Sinds die zwarte dag heeft het stel hun reizende bestaan ’on hold’ gezet en is Amsterdam, waar Kristina keihard werkt aan haar herstel, hun nieuwe thuisbasis geworden. De wereld van rood pluche, klatergoud, glitterkostuums en pluimveren heeft plaatsgemaakt voor een steriele kamer in een hoofdstedelijk revalidatiecentrum. Kristina’s feeërieke, witte circusgewaad is ingeruild voor een oer-Hollandse, lichtgrijze pyjama met afbeeldingen van Takkie, de hond van Jip en Janneke. Haar blik dwaalt af naar haar benen, die ze bekijkt alsof ze die op gedachtekracht weer wil laten bewegen. Lopen kan ze nog niet, maar het gevoel in haar benen is weer terug. Desondanks heeft Kristina nog een lange weg te gaan.

„Mijn man en ik hebben dit samen doorgemaakt, wij zijn de enigen die weten hoe het echt is gegaan. We hebben ons eindeloos afgevraagd: ’Wat is er gebeurd? Hoe kon dit?’ Natuurlijk, het afbreken van zijn tand is een kwestie van overmacht, of pech, het is maar net hoe je het wil noemen. Maar hebben wij niet gewoon te veel van onszelf gevraagd? Wij hebben zo veel verschillende trucs in het nummer gestopt. Vijf jaar lang hebben we hieraan gewerkt. We hadden alles in de perfectie voorbereid en we waren meer dan klaar voor onze optredens. Alleen, spieren kun je trainen en aan je conditie kun je werken. Maar waar we te weinig rekening mee hebben gehouden, is dat je je kaak niet kunt trainen. Als het ons is gegund om op een dag weer op te treden, dan gaan we wel proberen om het aantal shows wat terug te schroeven, zodat we minder druk op de kaak leggen. We hebben ontzettend veel shows achter de rug.”

Kristina heeft inmiddels een derde, cruciale operatie achter de rug. „Bij de laatste operatie, op 16 januari, is de titanium plaat vervangen met een bot uit mijn heup. De vraag was of ik de souplesse in mijn nek weer terug zou krijgen, want anders verlies je je gratie. Dat ziet er gelukkig goed uit. Sterker nog, ik heb zes millimeter nek gewónnen, dus mijn hals is zelfs nog iets langer.”

Haar man is nog geen moment van haar zijde geweken. „Rustem is alles voor me. Hij moet nu twee levens dragen. Ik zeg altijd: ’Je hebt eendjes en je hebt adelaars.’ De eenden roepen maar wat, terwijl de adelaars daad bij het woord voegen. En ik heb een adelaar. Zonder hem zou ik het niet hebben gered. Mentaal niet, fysiek niet. Hij houdt niet alleen mijn hand vast, maar hij geeft zichzelf volledig. Het is alleen maar liefde, we zijn gemaakt voor elkaar. Hij houdt onvoorwaardelijk van mij en dat is wederzijds. Als het andersom was geweest, en hij hier had gelegen, dan had ik precies hetzelfde voor hem gedaan.”

Rustems devotie is groot: elke dag weer masseert hij haar handen en benen, uren en uren achter elkaar. Kristina, terwijl ze haar benen zo’n tien centimeter naar zich toe trekt en voorzichtig weer van zich af duwt: „Dit kan ik dus dankzij mijn man. Dat is echt zijn verdienste. Hij staat zelfs ’s nachts op om mijn benen en handen te masseren. Zou hij dat niet doen, dan was ik een standbeeld geworden. De dokters zijn elke ochtend weer verbaasd hoeveel stappen ik gedurende de nacht heb gemaakt. Het eerste wat de artsen zeiden, was: ’Jij gaat nooit meer lopen.’ Toen werd dat bijgesteld: ’Dat duurt zeker twee jaar.’ Vervolgens werd er gezegd: ’Reken op een jaar.’ Inmiddels zijn ze opgehouden met speculeren, omdat ik de prognoses steeds maar blijf inhalen.”

Familie

Omdat Rustem van onschatbare waarde is voor Kristina’s revalidatie, mag hij bij hoge uitzondering bij haar in de kliniek blijven. HENK VAN DER MEIJDEN, MONICA STROTMANN en dochter ELISA – het gezin achter Stardust Circus International – ontfermen zich over Kristina alsof het een familielid is. Ook haalden zij haar dierbare moeder uit Oezbekistan naar Nederland. Kristina’s moeder bestierde jarenlang een Russisch staatscircus en stond zelf ook in de schijnwerpers met haar illusionaire act met duiven. Kristina: „Op mijn dertiende ben ik begonnen als allround circusartiest. Ik speelde de clown, danste met een slang, had een show met hondjes en een nummer waarbij ik vier aapjes dresseerde.”

Haar man leerde ze tien jaar geleden kennen in, waar kan het ook anders, het circus van Tasjkent. „Iemand zei tegen Rustem: ’Kijk, daar heb je dat acrobatenmeisje met dat mooie luchtnummer.’ We zijn met elkaar aan de praat geraakt en de vonk sloeg meteen over. Twee weken later vroeg hij me ten huwelijk.”

Het echtpaar heet de bedenkers te zijn van de tandgreep, waarbij ze slechts via een mondstuk aan een koord door de lucht zweven. De dagen sinds hun dramatische val houdt Kristina nauwkeurig bij. „Inmiddels zijn dat 39 ellenlange dagen. Maar,” zegt ze met een glimlach, „er zitten steeds meer ’happy days’ tussen.”

Toekomst

Hoe hun toekomst eruit ziet? „We gaan er allereerst van uit dat deze situatie tijdelijk is. We blijven hier niet te lang in hangen, we gaan dit samen heel snel oplossen. Ik weet dat ik morgen niet wakker word en ineens mijn bed uit kan springen. Dus ik neem het zoals het is en ik forceer niets. We doen het stapje voor stapje. Op 8 maart is het Internationale Vrouwendag. Dan wil ik op mijn benen kunnen staan en een stapje kunnen zetten. Rustem is in juni jarig, het zou een mooi cadeau zijn als ik op zijn verjaardag kan lopen. Ons heilige doel is om weer terug de lucht in te gaan. Dat is wat mij op de been houdt, mij kracht geeft. Ik wil mijn carrière absoluut niet zo beëindigen.”

En dan: „Ik geloof er honderd procent in dat ik op de goede weg ben met mijn herstelproces en dat er nog veel te winnen valt, maar wat mij wel angst aanjaagt, is dat ik een gevecht lever met de natuur. Ik ben bang dat er ergens een eindstation is en dat ik niet meer verder kom. Als het proces op een bepaald punt stopt... dat zou wel een tragedie zijn. Maar ik word omringd door de liefste mensen en de allerbeste artsen. Ik hoop dat het geluk ons niet de rug toekeert. We zijn de Sky Angels, tenslotte.”

Haar man Rustem: „Wat mij op de been houdt, is geloof en hoop. Het sterkt me ontzettend dat er wereldwijd een heleboel mensen voor ons aan het bidden zijn. Die energie geeft ons extra kracht. Ik ben ongelooflijk trots op mijn vrouw. We moeten ons keihard een weg terug naar het circus knokken, maar we blijven vertrouwen houden. Ik zet mijn vrouw op haar benen en ik houd haar net zo lang vast tot ze niet meer valt.”

bron: https://www.telegraaf.nl/entertainment/ ... -m-n-benen

Niet zo heel erg dat ze nog even binnen moet blijven,want dezelfde pyjama-leverancier (sponsor?) leert ons:



Bij het uitgebreide verhaal in De Telegraaf stond onderstaande foto:


Het Russische acrobatenkoppel Kristina Vorobeva en Rustem Osmanov zijn sinds het ongeluk in januari onafscheidelijk.
„Zonder Rustem zou ik het niet hebben gered. Mentaal niet, fysiek niet.
Hij houdt niet alleen mijn hand vast, maar hij geeft zichzelf volledig.
Het is alleen maar liefde, we zijn gemaakt voor elkaar.”

Geloof het of niet, de foto is een door haar gemaakte selfie!

En dan zijn er 'collega-artiesten' die enigszins van de ophef profiteren en de wereld laten weten: kijk, wij kunnen het wel!
Compleet met wetenschappelijke benadering zelfs!
En goed je tanden poetsen, natuurlijk!

U leest het hier: https://www.zm-online.de/news/gesellsch ... kilogramm/

| Guinness Buch der Rekorde

Dieses Gebiss hält 150 Kilogramm!


Ohne Gesichtsmuskeln könnten wir weder lächeln noch essen – Artist Leonardo Costache hat noch eine weitere beeindruckende Möglichkeit gefunden, die Kiefermuskeln einzusetzen.
Sein Gebiss vermag 150 Kilo zu halten.



Er hängt kopfüber am Trapez, verbunden nur durch ein Mundstück schwebt seine Frau Vita durch die Manege.
In einer Variation der artistischen Nummer hängt an seinem Mundstück ein eineinhalb Meter langes Seil, an dessen Ende Vita kopfüber hängt.
Musikalische Untermalung: „You can leave your hat on“.

Seinen Zweit-Namen „Iron Jaw“ muss man nicht weiter erklären, seine Frau firmiert unter „Iron Lady“.
Der Rumäne sagt fröhlich: „Wir haben keinen einzigen Tag in unserem Leben gearbeitet.“
Das würden Dritte vermutlich ein wenig anders einschätzen.
Denn ein Tag ohne hartes körperliches Training ist für die beiden kein perfekter Tag.
Und für die Arbeit hinderlich, denn wer rastet, der rostet in diesem Fall zwar nicht unbedingt, aber Kondition und Aufmerksamkeit müssen kontinuierlich geschult werden.

Versichert sind die beiden während ihrer Auftritte in zehn Metern Höhe ohne Netz nicht: „Es gibt keine Versicherung, die dieses Risiko versichern würde. Und wenn, wäre es sowieso viel zu teuer.“
Also vertrauen die beiden auf ihr Können und die Leidenschaft für ihren Beruf.

"Alles, was wir brauchen, ist das Adrenalin!"
An Optimismus und Durchhaltevermögen fehlt es den beiden jedenfalls nicht.
„Wir lieben unseren Job, in zehn Minuten in der Arena geben wir alles. Alles, was wir brauchen, ist das Adrenalin.“
Zuletzt begeisterten die beiden die Besucher im Weihnachtszirkus in Lörrach.
Ihr Auftritt wird gern als „Thriller unter der Zirkuskuppel“ angekündigt, sie treten ohne Longe oder Sicherheitsnetz auf, begeistern mit ihren Balancekünsten an der Perch (Sitzstange).
Die Nummern, mit der die beiden durch die Welt reisen, haben sie von Leonardos Eltern übernommen, die damit vor 40 Jahren das Publikum begeisterten.

„Ich bin Artist in der neunten Generation“, erzählt Costache.
Seine Frau entstammt einer ukrainischen Artistenfamilie, ihre Eltern waren Zauberer und Tiertrainer, sie wurde in Kiew an der „Circus Art Academy“ ausgebildet.

The Jaw hat einen Bachelor in Regie und einen Master in Drehbuch und Schreiben.
Die beiden haben sich 2003 in Bukarest kennengelernt, geheiratet, Tochter Anastasia und Leonardos Mutter Nadia sind auf Reisen immer mit dabei.
Nadia, erfahrene Artistin, sorgt vor und während der Auftritte des Duo Costache für die Sicherheit von Sohn und Schwiegertochter.
Rund zehn Monate im Jahr ist die kleine Künstlerfamilie weltweit unterwegs, teils im Zirkuswagen, teils wohnen sie in Hotels.

Guinness Buch der Rekorde für drei Fänge pro Sekunde
„Das ganze Gesicht kann trainiert werden“, erklärt Leonardo Costache, „das Gesicht hat viele Muskeln, der stärkste ist der Kiefermuskel.
„Den brauchen wir, wenn wir sprechen, kauen oder einfach einmal den Mund halten.
Der anstrengendste Teil unseres Auftritts ist, wenn wir zehn Meter über dem Boden hängen und ich mit meinen Zähnen mich und Vita festhalte.“

Damit wären 99 Prozent der Menschen restlos überfordert, das Duo Costache legt noch einen drauf: „Nadia dreht vier Hula Hoop-Reifen, ich jongliere mit drei Keulen.“
Aktuell hält das Artistenpaar zwei Weltrekorde im „Guinness Buch der Rekorde“.
Beide haben mit der Fähigkeit zu tun, an den eigenen Zähnen zu hängen.

Innerhalb einer Minute schaffte Leonardo es für den Guinness-Eintrag, an seinen Zähnen hängend beim Jonglieren 195 Mal eine Keule aufzufangen.
Das sind drei Fänge pro Sekunde.
Einen Rekord, den er früher hielt, hat ihm mittlerweile seine Ehefrau abgenommen: Sie schaffte es, länger als sieben Minuten an den Zähnen zu hängen. Gelernt hat sie es von ihrem Ehemann.

The Jaw und Iron Lady haben vor vielen Jahren ganz klein angefangen.
„Mit leichten Gewichten, wir haben das Gewicht ganz langsam erhöht.
Wichtig ist, dass man dabei nie daran denkt, wo die Reise hingeht – der Umstand nämlich, dass ich 150 Kilogramm mit den Zähnen halten möchte.
Wichtig ist, dass man jeden Tag trainiert, Pausen macht. Und dann, wenn du genug Ausdauer, Talent und Mut hast, wird es eines Tages klappen.“
Das tägliche Training dauert 30 Minuten.

Kann das eigentlich jeder machen?
„Die Kaumuskulatur der Artisten muss bei einem Auftritt wie jenen des Duos Costache viel aushalten.
Was dieser Mann mit seinen Zähnen schafft, ist gewaltig.
Man braucht Zähne, die parodontal fest sind – mit lockeren Zähnen würde es nicht funktionieren“, sagt Prof. Ingrid Peroz, Oberärztin an der Abteilung für zahnärztliche Prothetik, Alterszahnmedizin und Funktionslehre an der Charité in Berlin.

Sie erläutert: „Bei 150 Kilogramm Gewicht, das gehalten wird, werden Kräfte von rund 1.500 Newton (N) benötigt, die von Leonardo Costache ‚gestemmt‘ werden muss.
Zum Vergleich: Beim normalen Kauen einer Speise braucht der Mensch maximal 100 Newton, die maximale Kaukraft eines Menschen liegt bei 500 bis 800 N.
Die hauptsächlich beteiligten Muskeln sind die drei Mundschließer, also der Musculus masseter, Musculus temporalis und Musculus ptervgoideus medialis."

Wenn man viel trainiert, könnte es rein theoretisch jeder Mensch schaffen, der okkludierende Zahnreihen, gesunde Kiefergelenke und ein gesundes Parodont hat, das sind die wichtigste Voraussetzungen, sagt Peroz.
"Möglicherweise würde es mit durch Implantaten ersetzten Zähnen funktionieren, auf keinen Fall jedoch, wenn Zähne durch herausnehmbare Prothesen ersetzt sind.
Auch das Alter spielt eine wichtige Rolle. Wenn man älter wird, nehmen die für den Aufbau und Erhalt der menschlichen Knochen und Muskulatur wichtigen Hormone ab.
Ich denke, dass man diese Artistennummer deshalb nicht bis ins hohe Alter machen kann. “

Zahnpflege nach Art der Artisten
Besondere Tipps bezüglich der Zahnpflege möchte „The Jaw“ nicht geben. „Wir machen nichts Außergewöhnliches.
Wir putzen unsere Zähne zweimal täglich, verwenden dabei zwei verschiedene Zahnbürsten, um sicherzustellen, dass die Zähne sauber werden.
Ein bis zweimal im Jahr gehen wir zur Kontrolluntersuchung zum Zahnarzt.“

Nekspierentraining:

De Russische circusartieste Kristina Vorobeva, die in januari met haar partner gewond raakte na een val van tien meter tijdens het Wereldkerstcircus in Carré, kan weer lopen. Dat heeft haar fysiotherapeute Mireille Pont zondag laten weten aan Hart van Nederland.

https://www.hartvannederland.nl/nieuws/ ... -in-carre/

_________________
Gelukkig zijn niet alle circussen hetzelfde....

Vandaag in de bijlage van De Volkskrant een uitgebreid verhaal over de Sky Angels, Rustem en Kristina, die nu weer thuis in Berlijn zijn.

Link:
https://www.volkskrant.nl/cs-ba6c9938

_________________
Gelukkig zijn niet alle circussen hetzelfde....

Eind goed, al goed? In ieder geval een zeer gedegen artikel inclusief een complete reconstructie in de Volkskrant!
Was de aandacht voor de circuswereld altijd maar zo groot!

Aldus:

RECONSTRUCTIE LUCHTACROBATE KRISTINA VOROBEVA

Vijftienhonderd man publiek zag hoe Kristina uit de nok van het circus stortte. Hoe gaat het nu?



Het was nieuws in heel Nederland toen luchtacrobate Kristina Vorobeva tijdens het Wereldkerstcircus van 12 meter hoog uit de nok van theater Carré naar beneden stortte. Ze zou nooit meer kunnen lopen.
Journalist Nathalie Huigsloot volgde haar het afgelopen half jaar en zag een vastberaden vrouw die zich niet bij haar lot neerlegde. ‘Ooit zal ik weer vliegen.’

3 januari 2020, Wereldkerstcircus in theater Carré, Amsterdam

The show must go on van Queen schalt door een uitverkocht theater Carré als Kristina Vorobeva (31) er in haar witte glinsterjurk door de lucht zweeft.
Het is vrijdagavond 18.50 uur, vijftienhonderd man publiek houdt zijn adem in.
Doodeng ziet het eruit als luchtacrobate Kristina in volle vaart ontelbare pirouetten maakt.
Ze hangt op 12 meter hoogte aan haar mond, haar tanden geklemd om een bitje.
Aan één enkel koord zit het vast aan het been van haar man en geliefde, Rustem Osmanov (32), die, nog hoger, zelf ook aan zijn tanden aan een lijn in de nok van het circus hangt.

Een vangnet of veiligheidslijn hebben ze niet, daar zouden ze alleen maar in verstrikt raken.
En in de circuswereld geldt: veiligheidsvoorschriften zijn niet verplicht, wat artiesten doen is hun eigen verantwoordelijkheid.
Bovendien ging het al vijftienhonderd keer goed.
Vijf jaar lang werkte het Oezbeekse luchtacrobatenduo Sky Angels intensief aan de act, ze wonnen er vele prijzen mee.
In 2017 kregen de twee in Monaco uit handen van prins Albert en prinses Stéphanie de Gouden Clown – de Oscar voor circusartiesten.



Maar dan, op deze avond in Amsterdam, breekt er bij Rustem een tand af. Het bitje schiet uit zijn mond.

In een reflex probeert hij nog het koord boven hem te grijpen, maar hij is een milliseconde te laat.
Hij stort naar beneden en met hem zijn vrouw Kristina. Voor dood ligt het duo op de grond.

Een schok gaat door de zaal. Kinderen beginnen te huilen. De circusartiesten die in de coulissen al klaarstaan voor de grote finale stormen de piste in.
Ze knielen bij het stel, huilen, in de circuswereld zijn de rondreizende artiesten een grote familie.
Met alle kracht die Kristina in zich heeft, beweegt ze langzaam haar hand en pakt die van haar man die bovenop haar gevallen is.

‘Hoe voel je je?’, vraagt ze met een zwakke stem.

‘Ik voel me normaal’, zegt hij. ‘En jij?’

‘Ik voel mijn benen niet meer.’

De show stopt. Schermen worden om het gevallen tweetal heen gezet.
‘Mijn moeder, ik wil naar mijn moeder, ik ben de enige die ze heeft,’ zegt Kristina zacht.
Het geschokte publiek wordt verzocht de zaal te verlaten.

Met gillende sirenes wordt Kristina naar het AMC-ziekenhuis gebracht.
In de ambulance huilt ze en ze vraagt steeds hetzelfde. ‘Zal ik ooit weer kunnen lopen?’ Niemand geeft antwoord.
Ondertussen wordt Rustem wegens plaatsgebrek naar een ander ziekenhuis gebracht, het VUmc.
Voor het eerst in tien jaar is het onafscheidelijke paar 24 uur van elkaar gescheiden.

Kristina heeft een dwarslaesie; ze ondergaat een dubbele operatie aan haar nek en aan haar ruggengraat.
Een wervelschijf wordt verwijderd en een titanium plaat wordt geplaatst.
Rustem heeft een hersenschudding en moet eigenlijk in bed blijven, maar hij laat zich niet nog een nacht in het VU-ziekenhuis houden.
24 uur na de dramatische val staat hij naast Kristina’s bed op de ic.
Ze hebben allebei tranen in hun ogen – het had nog veel erger kunnen zijn.

De artsen zijn somber over het lot van Kristina. Als je 75 uur na zo’n ongeval nog geen gevoel hebt in je benen, verwachten ze dat het nooit meer zal gebeuren.
Een week later kan Kristina haar benen nog steeds niet bewegen. De voorspelling is dat ze nooit meer zal kunnen lopen.
Rustem mag bij Kristina op de kamer intrekken. Iedere nacht kruipt hij uit bed om zijn vrouw zes uur lang te masseren voor de bloedcirculatie.

7 februari 2020, AMC-ziekenhuis, Amsterdam

Kristina’s 63-jarige moeder is op kosten van Henk van der Meijden – directeur van het Wereldkerstcircus, door Kristina steevast ‘mister Henk’ genoemd – vanuit Oezbekistan overgekomen.
Ze raakt geëmotioneerd als mister Henk, gezeten aan Kristina’s bed, een filmpje van het Wereldkerstcircus laat zien waarop haar dochter door de lucht zweeft.
Als Kristina vertelt hoe dankbaar ze is dat hij niet alleen haar moeder heeft laten invliegen, maar dat hij ook een tijdelijk appartement in Amsterdam voor haar heeft geregeld, verandert het zachte huilen van haar moeder in luid snikken.
Ook Kristina, Van der Meijden en zijn dochter Elisa raken geëmotioneerd. ‘Ik vind het zo erg voor jullie, het spijt me zo voor jullie show,’ snikt Kristina.
En, verwijzend naar de zwangere buik van Elisa: ‘Ik hoop zo dat ik nog zwanger kan worden.’

Iedereen in de kamer huilt.

‘Het is een heel moeilijke tijd voor mijn moeder’, zegt Kristina. ‘Ik heb geen broers of zussen, ik ben enig kind.
Toen ik naar beneden viel, lag mijn moeder in Oezbekistan te slapen, maar ze vóélde het. Ineens werd ze wakker, zonder te weten waarom.
Ze pakte haar telefoon om Facebook te checken en las daar het nieuws: ‘Sky Angels fell down.’
Ze postte er een reactie onder. ‘Ik ben haar moeder, kan iemand me vertellen hoe het met haar is?’

Na een maand in het ziekenhuis begint er wonderwel toch iets van gevoel in Kristina’s benen te komen.
Het eindeloze nachtelijke masseren van Rustem lijkt te helpen. En haar kranigheid, zegt Rustem.
‘De dokter wilde haar een permanente katheter geven. Maar Kristina werd boos en weigerde. Ze moest en zou zelf weer kunnen plassen.
Uiteindelijk lukte het haar om een druppel te plassen. En later twee. De week erop verraste ze de dokter met een heel plasje en bleek het katheter niet meer nodig.’



‘De dokters zijn elke ochtend weer verbaasd hoeveel ik vooruit ga door de massages van Rustem,’ vertelt Kristina.
‘Het eerste wat ze zeiden, was: ‘Jij gaat nooit meer lopen.’ Later werd dat bijgesteld: ‘Het duurt zeker twee jaar.’
Vervolgens werd er gezegd: ‘Reken op een jaar.’ Inmiddels zijn ze opgehouden met speculeren omdat de prognoses toch steeds moeten worden bijgesteld.’

Voorzichtig fantaseert ze over een nieuwe act, die misschien minder spannend wordt, maar wel vol emotie.
En dat is waar het om draait. Emotie is het nieuwe toverwoord in de circuswereld, zegt producent Van der Meijden, die vertelt dat het niet de eerste keer is dat Kristina is gevallen, al viel ze niet eerder van zo’n grote hoogte.
‘In Monte Carlo heeft ze al een keer haar nek gebroken. Ze had nog veel pijn toen ze weer ging optreden.
Een minuut voordat ze op moest, kreeg ze nog snel even een injectie tegen de pijn en daar ging ze. Ze is een enorme vechter.’

Het is 10 februari als Kristina op Facebook post: ‘Morgen vertrekken we naar het revalidatiecentrum. We zijn er klaar voor om het heft weer in eigen hand te nemen. Energie. Geduld. Om weer te leren lopen.’

De arts in het AMC komt haar gedag zeggen. Ze doet eerst een blauw plastic handschoentje aan en schudt Kristina dan de hand.
Kristina vertelt dat haar doel is om op internationale vrouwendag, 8 maart, haar eerste stapjes te kunnen zetten. Het doel ligt nog mijlenver van haar vandaan.



27 februari 2020, revalidatiecentrum Reade, Amsterdam
In revalidatiecentrum Reade aan de Amsterdamse Overtoom mag Rustem bij hoge uitzondering bij Kristina in de kliniek verblijven.
‘Ze zijn gewend om 24 uur per dag samen te zijn en Rustem is van onschatbare waarde voor Kristina’s revalidatie, hij is echt onderdeel geworden van het revalidatieteam’, vertelt Jacinthe Adriaansen, revalidatiearts bij het dwarslaesie-expertisecentrum van Reade.
Normaal gesproken heeft ze beroepsgeheim, maar van Kristina heeft ze toestemming gekregen om over haar te praten.
‘Rustem zorgt er ook voor dat het veilig is als ze zelf gaat oefenen, dat heeft enorm geholpen. Ze hebben het trauma bovendien samen ondergaan.
Je kunt je niet voorstellen hoe het is om een val van zo’n grote hoogte te maken, dat moet heel traumatisch zijn. Haar werk was haar leven. En nog altijd is haar grootste wens: ‘to fly again.’’

Het is eind februari, het coronavirus heeft zijn intrede gedaan in Nederland.
Kristina ligt met haar nekbrace om in bed, Rustem zit aan haar voeteneind. Kristina oogt moe. Down.
Ze oefent en oefent, traint met een onvermoeibare topsportmentaliteit zonder ooit in een klaagzang te vervallen.
Maar het gaat allemaal zo veel langzamer dan ze had gehoopt. Het frustreert haar.
Als Rustem ook maar een beetje tegen haar benen aanleunt, vraagt ze of hij daar alsjeblieft mee wil stoppen.
Alles doet pijn, alles kost zo veel moeite, zelfs de oefeningen met de vingers van haar rechterhand putten haar al uit.

Fantaseerde ze in het ziekenhuis nog stralend over welke act ze misschien in de toekomst kon gaan doen, nu denkt ze erover om naar huis te gaan, naar haar moeder, die weer terug is naar Oezbekistan.
Misschien moeten zij en Rustem daar weer gaan wonen, proberen een gezin te stichten. Ze weet het even niet meer.
Ze moet daar ook helemaal niet aan denken, dat kost energie en al haar energie moet naar haar revalidatie, zo hebben ze het samen afgesproken.
Als een van twee ook maar even treurt, is het meteen: niet tobben, we kunnen alleen in het nú leven.
‘Ik ben blij met elke millimeter vooruitgang’, zegt Kristina vermoeid, ‘maar het kan me soms angst inboezemen dat de vooruitgang op een bepaalde dag stopt en dat ik vanaf dan niet meer verder kom. Dat zou een tragedie zijn.’

Volgens revalidatiearts Adriaansen is het niet zo gek dat Kristina in deze fase is beland. ‘Zo’n ongeluk is een levensveranderende ervaring met een enorme impact.
Naast revalideren moet je rouwen en leren omgaan met de nieuwe situatie’, vertelt ze.
Dat proces gaat in fases die iedereen op zijn eigen manier doorloopt. Sommige mensen belanden bijvoorbeeld eerst in de ontkenningsfase, waarin ze er alles aan doen om zo snel mogelijk weer de oude te zijn.
Adriaansen: ‘Kristina greep meteen alles aan om het maximale uit de revalidatie te halen.’
Dat je een trauma hebt, merk je vaak pas later, als het verwerkingsproces begint en je beseft wat de gevolgen voor je toekomst zijn.

Van de val zelf, hoe traumatisch ook, kunnen Kristina en Rustem zich maar weinig herinneren.
‘Soms zeggen mensen dat je je hele leven voorbij ziet flitsen als je valt’, zegt Kristina, ‘maar daarvoor ging het veel te snel.’

Dacht je niet heel even: ik ga dood?
Rustem: ‘Een tel, ja, dacht ik: oh my god.’

Kristina: ‘En dan lig je op de grond. Toen ik mijn ogen opende realiseerde ik me: ik ben gevallen. Oh my god, ik voel mijn benen niet. Oh my god, dit is niet goed.
Daarna besefte ik dat vijftienhonderd mensen het ongeluk hebben gezien. Dat vind ik nog steeds erg moeilijk. Ik denk daar veel over na.’

Rustem: ‘Schaamte.’

Kristina: ‘Ja, ik voel schaamte.’

Had je pijn?
Kristina: ‘Dat weet ik eigenlijk niet. De paniek was heel groot en daardoor vergeet je de pijn. Ik was bang. Ik zag allemaal artsen om me heen.
Ik had mijn circusjurk aan en ik hoorde een dokter zeggen: ‘We moeten je kostuum losknippen, is dat goed?’ Ik zei: ‘Doe wat je moet doen, help me alsjeblieft.’

Volgens je revalidatiearts kan bijna niemand zich voorstellen hoe het is om dit mee te maken, maar één ding is zeker: het is traumatisch.
Rustem: ‘Het is de tragedie van ons leven.’

Kristina: ‘Mensen vroegen vaak aan me: Kristina, ben je niet bang als je vliegt?
Dan zei ik: nee, bang niet, maar ik weet dat het circuswerk gevaarlijk is. Ik kan vandaag vliegen, maar morgen kan ik vallen en alles in mijn lijf gebroken hebben. Dus ik ben hier altijd klaar voor geweest.’

Rustem: ‘Wat het traumatisch maakt, is dat je toekomst ineens aan diggelen ligt. We hebben jaren aan onze act gewerkt en opeens, baf!, is alles weg.’

Kristina: ‘We weten niet hoe en waarvan we in de toekomst moeten leven als ik niet kan werken, als mijn man niet kan werken.
We kunnen ook mijn moeder niet meer ondersteunen.
u wordt alles nog door de verzekering betaald, maar we weten niet hoe het in de toekomst moet.’



Hoe hebben jullie elkaar eigenlijk leren kennen?
Rustem: ‘We hebben elkaar in Rusland in het circus ontmoet waar we allebei werkten.
Ik zag haar en heb gevraagd of ik haar beter mocht leren kennen. Daarna zijn we gaan daten.’

Kristina: ‘Na twee weken vroeg hij me ten huwelijk. Al mijn vrienden zeiden dat het krankzinnig was, maar ik heb naar mijn hart geluisterd. Ik zei ja en nu zijn we tien jaar samen.’

Rustem: ‘Ze is de vrouw bij wie ik mijn hele leven wil blijven. Er was een vonk, pats, het leek op magie. Ze moest mijn vrouw worden. Ik wist ook dat we met elkaar konden samenwerken.
En Kristina begreep ook dat we niet alleen geliefden werden, maar ook partners in het werk.’

Kristina: ‘Vierentwintig uur per dag.’

Rustem: ‘Vervolgens zijn we samen begonnen aan een act. Kristina kwam met een nieuw idee naar me toe, het idee van het bitje.
‘Hiermee kunnen we een nieuwe act maken voordat iemand anders het heeft gedaan’, zei ze.
‘Meen je dat serieus?’ reageerde ik. ‘Ja, geloof me’, zei ze, ‘het is mogelijk.’
Mij leek het onmogelijk om enkel daaraan te hangen, maar na drie jaar oefenen, iedere dag, wist ik dat het kon.

Vervolgens zei Kristina dan: ‘Misschien kunnen we deze truc er ook nog bij doen?’
‘Nee’, zei ik dan, ‘dat is onmogelijk.’ ‘Probeer het’, zei ze, ‘misschien krijgen we het na een week, twee weken of een maand elke dag proberen voor elkaar.’ En ze had elke keer weer gelijk.
Dan zei ik: ‘Wauw, Kristina, je bent heel slim, dit werkt echt.’ Zo kregen we er ieder jaar twee trucs bij, tot we helemaal klaar waren met onze act.
Daarna hebben we een video van onze act gemaakt en werden we door circussen in Europa uitgenodigd.’

Kristina: ‘We presenteerden onszelf op een festival in Italië, waar we zilver wonnen, en werden uitgenodigd bij het Moskou Circus. Stap voor stap gingen we steeds verder vooruit.’

Rustem: ‘En uiteindelijk wonnen we de Gouden Clown.’

Kristina: ‘Voor iedere circusartiest is dat absoluut een droom.’

Rustem: ‘We steken er al onze energie in.’

Kristina: ‘Ja, we geven onze hele ziel, ons hele lijf, ons hele leven. Bij elkaar opgeteld zit er zeventien jaar trainen in onze act.
Het was een prachtige tijd, maar ook een heel moeilijke tijd. Dit werk is mentaal niet makkelijk en fysiek lijd je vaak veel pijn.’

Even lijkt ze te gaan huilen, maar dan herstelt ze zich.
Stellig: ‘Ik moet niet achteruit kijken, en ook niet naar de toekomst. Dat is niet goed voor mijn geest.
Ik heb me ingelezen in de psychologie en ik weet: niet in paniek raken en bij de dag leven.
Denk niet te ver vooruit, denk ook niet aan wat er gebeurd is. Ga in je kracht staan en neem kleine stapjes. Leef in het nu.’

Kristina werkt onvermoeibaar verder aan haar revalidatie.
Met haar nekbrace om drijft ze voorzichtig in het zwembad, vanuit haar rolstoel trapt ze op de hometrainer en eindeloos probeert ze met haar rechterhand houten blokjes om te draaien.
En dan, op internationale vrouwendag, 8 maart, zet ze, met krukken en een rechterbeen dat nog altijd hapert, haar eerste stapjes.
Er is geen ontlading, zoals wanneer Clara uit de kinderserie Heidi uit haar rolstoel opstaat en huilend van trots haar eerste stappen zet, maar focus, concentratie en een volgend doel: zonder krukken lopen.

Maar dan kondigt premier Rutte op 12 maart vergaande coronamaatregelen aan.
Omdat Kristina contact heeft gehad met een coronapatiënt moet ze twee weken samen met Rustem in quarantaine op haar kamer blijven.
De behandelingen stoppen, de therapie kan alleen op afstand. Met z’n tweeën trainen ze onvermoeibaar op hun kamer door.
Na twee weken pakken ze de reguliere therapie weer op.
Met opperste concentratie loopt Kristina voetje voor voetje achter een looprek, terwijl Rustem haar ondersteunt met zijn hand onder haar arm.
Dan doet ze hetzelfde, maar zonder ondersteuning.
Haar bewegingen worden steeds sierlijker, haar benen steeds krachtiger.
De acrobate in haar komt steeds meer tot leven.



Revalidatiearts Jacinthe Adriaansen ziet het bewonderend aan, maar durft niet te zeggen of Kristina ooit weer de lucht in kan.
‘Dat is wel een heel hoog streven. Ze heeft sowieso nog een heel traject voor de boeg. De verwachting bij dit soort trajecten is dat iemand binnenshuis weer zelfstandig zal kunnen lopen zonder hulpmiddelen, en korte afstanden buiten.
Voor langere afstanden buitenshuis zal ze waarschijnlijk een stok of een kruk nodig blijven hebben, en tijdens het sporten een enkel-voetspalk.
Of de hand zich zich weer helemaal zal herstellen is ook niet zeker. Je weet maar nooit bij Kristina, want ze heeft ons hier versteld doen staan, maar de kans is redelijk aanwezig dat ze helaas een andere rol in haar werkzame leven zal moeten zoeken.’

Op 13 mei, na drie maanden intensief revalideren, loopt Kristina zonder krukken de uitgang van Reade uit.
Henk van der Meijden, zijn vrouw Monica Strotmann en hun dochter Elisa klappen in hun handen als ze naar buiten komt.
‘Kristina is als een familielid voor ons geworden’, zegt Van der Meijden, die uitgebreid door Kristina en Rustem wordt bedankt.
Rustem toont dankbaar zijn nieuwe tand, die hij dankzij ‘mister Henk’ heeft gekregen.
Kristina gaat naar Berlijn, naar het circus waar ze onder contract staat en dat een appartement voor haar heeft geregeld.

18 juni, Berlijn (via Google Meet)

Hoe gaat het nu?
Kristina: ‘Goed, ik kom net terug van mijn revalidatie, ik oefen nog steeds elke dag drie uur. Langzaam, langzaam komt alles terug.’

Alles?
‘Elke dag kan ik iets beter bewegen en komt er iets meer gevoel terug.
Ik zeg niet meer dat ik ziek ben en naar een revalidatiecentrum ga, maar dat ik ga trainen.
Vergeleken met de acrobatische kunsten die ik voor het ongeluk vertoonde, lijken de oefeningen die ik nu doe makkelijk, maar het tegendeel is waar.
Voor het ongeluk was alles normaal: als ik wilde rennen, rende ik, als ik wilde zitten, ging ik zitten.
Ik kon gaan liggen, een douche nemen, alles deed ik zonder nadenken. Nu is dat allemaal anders geworden.
Elke beweging kost kracht.’

‘Na die eerste weken in Amsterdam, die erg stressvol waren, heb ik niet meer gehuild. Tot vandaag.
Vandaag ben ik weer een beetje vooruit gegaan: ik heb 60 minuten op de loopband gelopen, een nieuw record.
In de spiegel zag ik hoe ik liep, zonder speciale hulpmiddelen en zonder krukken.
Maar mijn loopje is nog lang niet perfect. Ik vond het moeilijk om dat te zien. Toen moest ik een beetje huilen.
Ik hou ervan om mooi te zijn, met een goed figuur en een prachtige loop.
Als ik mijn lijf nu in de spiegel zie, is dat moeilijk voor me.’

Dan, lachend: ‘Maar nu huilen we niet meer. Nu wil ik beginnen met weer leren te rennen.
En als ik dat kan, wil ik terug naar Oezbekistan. Naar huis, als een normaal mens.’

Denk je dat je ooit je comeback gaat maken?
Kristina: ‘Ik wil het proberen. Ik wil heel graag terugkomen. Maar misschien moeten we in de toekomst op zoek naar een ander leven.
Het ene moment geniet je van je leven en een minuut later is het ineens afgelopen.
Nu pas besef ik dat het mogelijk is dat je leven in één klap op pauze gaat.’

En pas na de pauze wordt duidelijk of de voorstelling doorgaat.
Kristina: ‘Ja, het liefst zou ik natuurlijk vol overtuiging zeggen: the show must go on. Ik wil het ook proberen. We weten alleen niet of het lukt.’

Rustem: ‘Maar wat we ook gaan doen, we zetten elke stap samen.’

Missen jullie het optreden?
Kristina: ‘Elke nacht droom ik dat ik weer door de lucht zweef, met een nieuwe act, in een een nieuw kostuum.’

Rustem: ‘Misschien geeft dat houvast.’

Kristina: ‘Het geeft hoop.’

Wat is er zo mooi aan dat zweven?
Kristina: ‘Mensen zeggen vaak: kijk naar de vogels, wat moet het fijn zijn om te vliegen.
Wij hebben natuurlijk geen vleugels, maar we vliegen.
We komen in een andere atmosfeer en geven de mensen in de zaal daarmee energie, die we via het applaus weer terugkrijgen.
Dat is absoluut het beste gevoel dat er is.
Als de spreekstalmeester ons aankondigt met: ‘Hier zijn de Sky Angels, Kristina and Rustem!’ – op dat moment beginnen wij te ademen.’