omwille van al dat gedoe ( afspraken die niet nagekomen worden, loon dat niet uitbetaald word enz..)
zijn er al veel jonge artiesten mee opgehouden ( in de brede zin van het woord), en voor er weer iemand begint te roepen: nee dan heb ik het niet over kinderen van circusfamilies: want die hebben amper keuze en MOETEN bijna verder doen wat hun ouders ook doen ( al zijn er nu ook die er voor kiezen om naar school te gaan en een beroep te gaan uitoefenen). En als het in je bloed zit tja ......
maar dan vooral jonge artiesten die er via de circusschool inrollen en na een tijdje ontdekken dat het toch niet dat is dat ze hun hele leven willen.
En het is fantastisch om in de piste te staan en blijft altijd enorm leuk dat gaat niemand ontkennen denk ik (en dat cliché van "eens je zaagsel...." ja hoor waar!!), maar al dat gedoe er rond kan al wel eens te veel worden.
Zo stilaan begin ik iemand nu ook te begrijpen:
toen ik contact opnam via mail en later telefoon met een gepensioneerde clown om mij wat te helpen zei die toen we eens gingen afspreken:" nou jongen, ik ga je 1 ding verwittigen. ik weet niet zeker of ik er wel zal zijn. Want ik heb het het wel een beetje gehad met het circus( hoewel hij zijn vak meer dan 50 jaar heeft uitgeoefend) en ik heb dan ook al een hele tijd geen voet er meer binnengezet hoewel veel vrienden mij nog uitnodigen. Dus eerst en vooral spreken we niet in het circus af maar gewoon gezellig in een cafeetje. En je ziet wel of ik kom opdagen en als ik er niet ben nou dan heb ik er geen zin in."
nou dat was dan al erg spannend en uiteindelijk was hij er.
En hebben we heel lang gepraat en vooral over clowns natuurlijk en heeft hij tips gegeven. Maar onvermijdelijk kwam het er toch op waarom hij nog zo weinig met circus wou te maken hebben: "ooh das heel simpel zei hij: ik heb toen ik gestopt ben echt alles buitengegooid en weggegooid ( en ja dat is echt waar want een deel van die spullen heb ik nou) Want mijn laatste jaren in het circus waren niet meer zo mooi. Mijn partner waarmee ik 45 jaar had gewerkt moest wel op pensioen en de mensen waar ik dan mee moest samenwerken stelden mij teleur. Niet dat ik mijn werk niet mee graag deed hoor. Maar vooral de mensen en alles eromheen viel me niet meer mee. En eerlijk gezegd het circus is helemaal niet meer zoals ik het gekend heb" later zou me nog zegge: ooh wat moet dat toen op jouw overgekomen zijn en je moet wel gedacht hebben wat een oude knorpot is die vent geworden zeg.
Hij raadde het me zelfs af om eraan te beginnen: meer zelfs in de huidige situatie zou hij er zelf niet aan begonnen zijn. hij vond dat als je het leuk vond dat je beter na je uren gerust wat in een circus kon gaan helpen of in het weekend wat in de piste kon gaan staan maar maar beter je job niet kon opgeven voor het onzekere circusleven!
Ik dacht toen ook zo wat is die enthousiast

, maar ergens versta ik hem nu wel hoor.
En dat iemand na een hele lange tijd waar mensen lastig doen , er kritiek uit alle hoeken komt vooral van mensen die er buiten of aan de rand dat je dan weleens gefrustreerd raakt: is dat niet normaal?? En zeker bij een artiest, want ze mogen dan beweren dat een artiest dat wel gewend is en dat die een olifantenvel hebben. Hoe dan ook ergens raakt je dat toch.
En moest u dat helemaal niet raken en je zou zeggen aah kan mij het schelen ik laat de boel de boel: dan zou net dat niet menselijk zijn.